فراوانی نسبی افکار خودکشی در دانشجویان دانشگاه‌های اصفهان (سال 1384)

مقدمه: با توجه به شیوع بالای خودکشی در سنین 15تا 24 سال، شناسایی افراد دارای افکار خودکشی به عنوان یک فاکتور پیشگویی کننده مهم، می‌تواند زمینه را برای مداخلات پیشگیری کننده از انجام خودکشی فراهم نماید. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی نسبی این افکار در دانشجویان سه دانشگاه اصفهان طراحی و اجرا شد. روش کـار: در یک مطالعه توصیفی- تحلیلی (مقطعی) 300 نفر از دانشجویان 25 -19 ساله مشغول به تحصیل و غیرمهمان در سه دانشگاه اصفهان (دانشگاه علوم پزشکی، دانشگاه اصفهان، دانشگاه صنعتی) در سال 1384 از نظر شیوع افکار خودکشی مورد بررسی قرار گرفتند که تعداد نمونه بر اساس جمعیت هر دانشگاه و نسبت دانشجویان دختر به پسر به صورت تصادفی انتخاب و ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد شده سازمان بهداشت جهانی با عنوان جدول سنجش عوامل خطر بهداشت روان WHO Step) ) بود که به صورت دو قسمتی، برای ارزیابی متغیرهای دموگرافیک و افکار خودکشی بود. پس از جمع‌آوری اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS و اجرای آزمون‌های مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: 31 نفر از دانشجویان هر سه دانشگاه (33/10%)با فاصله اطمینان 95% (07/11% -92/8%)افکار خودکشی داشتند. فراوانی نسبی افکار خودکشی در دانشجویان پسر دانشگاه صنعتی اصفهان به طور معناداری بیشتر از سایر دانشجویان بود( (p<0.05 . همچنین فراوانی نسبی افکار خودکشی در دانشجویان خوابگاهی این دانشگاه بیشتر از دانشجویان بومی این دانشگاه و دانشجویان خوابگاهی دو دانشگاه دیگر می‌باشد (p<0.05) . نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع قابل ملاحظه تفکر خودکشی در دانشجویان به ویژه در دانشجویان پسر و غیربومی، نیاز به انجام یک مطالعه آینده‌نگر با حجم نمونه بیشتر برای بررسی شناسایی دقیق‌تر گروه‌های در معرض خطر، تعیین فاکتورهای خطر و برنامه‌ریزی گام به گام برای کاهش ریسک‌فاکتورها ضروری به نظر می‌رسد.